به مدت يك ساعت از روز، صحابه پيامبر به شمار مي آيد. [1] . واقدي در صحابه بودن شرط مي كند كه پيامبر را در زمان بلوغ و يا بعد از آن ديده باشد ولي سيوطي اين شرط را لازم نمي داند، از اين رو افرادي مانند محمد بن ابي بكر كه در زمان رحلت پيامبر صلي الله عليه و آله سه ماهه بوده است را جزء صحابه مي داند. [2] . به نظر محققان اهل سنت بهترين تعريفي كه براي صحابه شده اين است: «من لقي النبي صلي الله عليه و آله في حياته مسلما و مات علي اسلامه.» يعني: كسي كه پيامبر را در حال حياتش ملاقات كرده و در زمان حيات او به اسلام گرويده باشد، و مسلمان از دنيا رفته باشد. [3] . ابن حجر عسقلاني نيز مي گويد: «واصح ما وقفت عليه من ذلك ان الصحابي من لقي النبي صلي الله عليه و آله مومنا به و مات علي الاسلام...» يعني: بهترين تعريفي كه در معناي صحابه بدان اطلاع پيدا كردم اين است كه صحابه كسي است كه پيامبر را ملاقات كرده و به او ايمان آورده و با اعتقاد به اسلام از دنيا رفته است. بنابراين، هم كساني كه مصاحبت آنها با پيامبر طولاني بوده است و هم كساني كه مصاحبت آنها كوتاه بوده است، هم افرادي كه از او روايت كرده اند و هم افرادي كه روايت نكرده اند، هم اشخاصي كه با او در جنگ، همراهي داشته اند و هم اشخاصي كه همراهي نداشته اند، هم كساني كه او را ديده اند هر چند مجالستي نداشته اند و هم كساني كه به خاطر عارضه اي مانند نابينايي او را نديده اند